Huecos, 2022
El guardián de la Selva Negra, 2021
Fervenza do Toxa, 2014
Experiencia, 2022
La poción mágica, 2014
El desliz del rey de los monos, 2014
Cambio de bombilla, 2015
Fuga en la pescadería, 2020
No me seas pulpo, 2015
Deportera Rosa, 2022
Mesa libre, 2022
Turistas, 2019
Tokyo de Lugo, 2019
Línea circular, 2021
Piernas, 2020
Juegos de gigantes 2020
Patinador crepuscular, 2022
Diminutos, 2020
A Coruña, 2021
Estampados, 2021
Sin batería, 2022
La mordida, 2022
Recién pintado, 2022
Ojos, 2022
Rockabilly blues, 2021
Marquesina, 2022
Atropello, 2021
Luces, cámara, acción, 2021
Listo para despegar, 2019
Especulación, 2021
Habitación con vistas, 2022
El mal del peregrino, 2022
Bici, 2022
Conspiración, 2022
La bruja, 2022
La guerra de los mundos, 2022
La larga marcha, 2022
Mónica Atómica en Ferrol, 2018
¡Qué gaitas!, 2018
Maragato, 2014
Perfilado, 2019
Pata de cabra, 2019
Desarme, 2015
Postureo, 2018
Gizmo, 2020
Anxo Dafonte
fotógrafo afeccionado
Nado en Santiago de Compostela no 1973, comeza fotando de neno coas cámaras compactas que o seu pai mercaba e usando flashes de magnesio de cubo sobre a zapata. Máis tarde e dada a súa afección polas artes marciais continúa fotografando eventos deportivos coma xornadas de campionatos rexionais de Karate ou veladas de Full Contact que cede a xornais. Nese tempo de mocidade e o feito de criarse nun barrio moi conflitivo onde a heroína non era precisamente Wonder Woman, foi o cóctel axeitado pra que a fotografía urbana entrase na vea en lugar do veleno que tiña ó alcance.
Porén, outros episodios da súa vida obrigáronlle a emigrar a Madrid nos anos 90 e foi así coma pouco a pouco foi perdendo o contacto coa cámara e a chama foise apagando ata que apenas saía fotar. Porén, un dos seus lugares preferidos pra perderse era o Museo do Prado, nuns tempos onde o Internet que había eran os chats e os foros, así que ía presencialmente, recibindo unhas sensacións directamente no seu adentro, que aínda non tivo o pracer de sentir coa virtualización.
Xa de volta a Santiago de Compostela a primeiros deste século, tivo que agardar ate case o remate da primeira década cando lle fixeron unha oferta que lle volveu prender esa chama case esquecida. Un equipo de fútbol da cidade acababa de ascender á 2ª división B da Liga de Fútbol Profesional e alguén estaba interesado en que se encargase de rexistrar a multimedia. E así foi como a fotografía regresou con forza á súa vida e da man da disciplina deportiva, que lle lembraba aquelas xornadas fronte un tatami ou un ring.
A partir dese intre volve ir collendo cada vez máis a miúdo a cámara da que hoxe en día xa non pode deixar na casa, é coma unha extensión do corpo que ten que levar sempre enriba e quizás por iso, a fotografía urbana é a que máis practica aínda que outras disciplinas podedes ir atopándoas tamén na súa zona persoal.
Fotografía: David Álvarez, 2022
